ΠΕΖΟΠΟΡΙΑΚΗ ΕΞΟΡΜΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΗ ΣΩΤΗΡΑ ΤΣΑΡΙΤΣΑΝΗΣ

Γράφει ο:

 Γιώργος Μπαμπάλης

Γιορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα η 6 Αυγούστου και ανάμεσα στις πολλές εκκλησιές και εξωκλήσια που γιορτάζουν σε όλο το νομό, ξεχωριστή γιορτή αποτελεί για την ιστορική Τσαριτσάνη το προσκύνημα που γίνεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα στο μαγευτικό ξωκλήσι του Άη Σωτήρα (έτσι το ονομάζουν οι ντόπιοι), το οποίο βρίσκεται στην κορφή του βράχου βόρεια της κωμόπολης και σε απόσταση 20΄ λεπτών με το αυτοκίνητο.

Οι περισσότεροι πιστοί επιλέγουν να καλύψουν τη διαδρομή των 6 περίπου χιλιομέτρων με τα πόδια, μέσα από χαραγμένα μαγευτικά και καταπράσινα μονοπάτια, που μόνο ξεκούραση και χαλάρωση προσφέρουν στους περιπατητές, παρά την όποια μικρή ταλαιπωρία αισθανθούν κυρίως οι μεγαλύτεροι.

Όταν κατά τη διάρκεια της διαδρομής δει κανείς από μακριά να ξεπροβάλλει ο τεράστιος πέτρινος όγκος, όμοιος με εκείνων των Μετεώρων και όσο  πλησιάζει, να θωρεί στην κορφή του εκεί ψηλά το εκκλησάκι, τη θέση της αγωνίας καταλαμβάνει η προσμονή, για το πότε θα φθάσει και να σκαρφαλώσει εκεί πάνω, να απλώσει το βλέμμα του μακριά, απολαμβάνοντας την εξαιρετική μοναδική θέα και να προσκυνήσει με ευλάβεια τη Χάρη Του.

Ο μικρός αλλά καλαίσθητος ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα στέκει μόνιμα εκεί και μας περιμένει. Ζωντανεύει λες ο χώρος από τις ψαλμωδίες του ιερέα και των ψαλτών, από τα τις φωνές των παιδιών και τις αναμνήσεις των μεγάλων, που όλο ξετυλίγονται στις συζητήσεις γύρω από το χώρο και το χρόνο.

Ξεκινήσαμε από την πλατεία του χωριού γύρω στις 7:00 το πρωί της Τρίτης. Καθώς ανηφορίζαμε, περνώντας μέσα από το δάσος, ηχούσαν ευχάριστα στα αυτιά μας τα τιτιβίσματα των πουλιών, λες και μας καλωσόριζαν στο χώρο τους και όσο περπατούσαμε, γευόμασταν τις ευωδίες που ανέδυαν η μέντα, το θυμάρι και η ρίγανη. 

Η ματιά μας ξεκουράζονταν από την πράσινη βλάστηση, τριγύρω όλο πεύκα υπήρχαν, μικρές αγριολεύκες και πουρναριές και στο βάθος μακριά κάτω απ’ το ρέμα, ο ήχος του νερού που κυλούσε (λιγοστό λόγω εποχής) συμπλήρωνε το παζλ των εντυπώσεών μας.

Ότι έχει αρχή, έχει και τέλος. Ο χρόνος της παραμονής μας εκεί ψηλά έπρεπε να τελειώσει. Μετά τη Θεία Λειτουργία και αφού λάβαμε το διαβασμένο αντίδωρο απ’ το χέρι του παπά, κατεβήκαμε προσεχτικά τα σκαλοπάτια στο βράχο, ρίξαμε πίσω μας μια στερνή ματιά και κατηφορίζοντας, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. 

Πιο κάτω στη θέση «κρυονέρι» περιμέναμε τον ιερέα κρατώντας εκείνος στην αγκαλιά του την εικόνα του Σωτήρα, αποτυπώσαμε σε μια φωτογραφία τη Χάρη Του, ανάμνηση αποτελεί και φυλαχτό για εμάς και αφού δώσαμε ευχή και υπόσχεση να ξανανταμώσουμε του χρόνου στην ίδια διαδρομή, γυρίσαμε φορτωμένοι με περισσότερη χαρά, διάθεση και αναμνήσεις στο χωριό.

Ο πάντα δραστήριος Μορφωτικός Σύλλογος Τσαριτσάνης είθε να διοργανώνει τέτοιες πεζοποριακές και όχι μόνο εξορμήσεις, διατηρώντας άσβεστες τις μνήμες των παιδικών μας ευχάριστων χρόνων με γεγονότα και καταστάσεις όπως αυτό που ζήσαμε σήμερα οι μεγαλύτεροι μαζί με τους μικρότερους φίλους, συνεχιστές εκείνοι των εθίμων και παραδόσεων του τόπου μας.

 Κείμενο- φωτογραφίες: Γιώργος Μπαμπάλης